Project Smeele

Dat de fransman van goed eten houdt is algemeen bekend. En de lunch wordt toch vaak als de belangrijkste maaltijd van de dag gezien. En eten van een warme lunch wordt hier zo belangrijk gevonden dat het in de wet is vastgelegd. Vorige week heb ik mijn permis d’exploitation behaald. Dit is een diploma dat verplicht is als je in Frankrijk een bar of restaurant wil exploiteren. Zonder deze permis krijg je geen vergunning. Gedurende twee en een halve dag wordt je overladen met alle mogelijke relevante regelgeving die gepaard gaat met het schenken van alcohol. Bij iedere wettelijke regel werd ook gelijk verteld wat de sanctie was bij het niet nakomen van de regel. Dat varieert tussen een boete van €150,- tot 10 jaar gevangenisstraf. Denk daar nog eens over na als je in de kroeg staat 😉.  Ergens gedurende de tweede dag ging het over de “titre-restaurant”. Er werd druk gediscussieerd; over restaurant-cheques, cheques-dejeuner en nog meer. Iets blokkeerde mijn volwaardige deelna

De Franse “administration” is berucht. Zodra wij in Nederland onze plannen over ons vertrek naar Frankrijk uiteenzetten werd er al gewaarschuwd en gegniffeld over "die Fransen". Maar ook de Fransen zelf, die wij in de voorbereiding spraken, waarschuwden ons. Onze Franse accountant mailde zelfs “je zal nog verbaasd staan over de Franse administratie... vooral over zijn traagheid”.  Tot nu toe viel het allemaal reuze mee. Met mijn eigen achtergrond van tien jaar ambtenaar weet ik dat je rekening moet houden met “het systeem”. Maar ik weet ook dat als de medewerkers in “het systeem” als mens benaderd, ze vaak bereid zijn om een beetje je best voor je te doen en het soms wel sneller, makkelijker of behulpzamer kan. Maar nu dreigde de beruchte Franse administratie toch echt roet in het eten te gooien. Wij hadden namelijk electriciteit nodig.  In het vroege voorjaar van 2019 waren Claire en ik op zoek gegaan naar een woning in Luçon. We zochten iets om te huren. Liefst niet te du

Cet article est la traduction française d'un article publié précédemment en néerlandais. (merci Pierre Gelot pour l'aide avec la traduction) Pourquoi est-ce que je crée une brasserie en France ? Pour répondre à cette question, je dois remonter plus de dix ans en arrière. C'est en mars 2008 que j'ai quitté mon poste de conseiller chez Stade Advies à Utrecht. Après trois ans, j'ai cru que j'étais prêt pour autre chose. J'avais eu plusieurs entretiens avec d'autres entreprises et j'ai finalement décidé de travailler pour une cabinet de consulting. Les négociations salariales se sont très bien déroulées et une voiture d'entreprise a été conduite chez moi. J'ai commencé mon nouvel emploi en mai. Je m'occuperais principalement de projets dans le domaine du développement régional. Ils m'avaient embauché pour cette mission, mais il ne semblait pas y avoir beaucoup de travail à faire dans ce domaine. Après m'être assis sur le canapé p

Waarom ik in Frankrijk een brouwerij begin? Voor het antwoord op die vraag moet ik ruim tien jaar terug.  Het is maart 2008 als ik mijn baan als adviseur bij Stade Advies in Utrecht opzeg. Na drie jaar vond ik dat ik toe was aan iets anders. Ik had verschillende gesprekken gevoerd bij andere bedrijven en besloot uiteindelijk om bij een detacheerder te gaan werken. De salaris onderhandelingen verliepen uitstekend en een leaseauto werd bij mij thuis voorgereden. In mei begon ik met mijn nieuwe betrekking. Ik zou vooral projecten in de hoek van gebiedsontwikkeling gaan doen. Daarvoor hadden ze me aangenomen bij de detacheerder, maar ze bleken er niet zo veel werk in te hebben. Na zes weken “op de bank” te hebben gezeten besloot ik toch eens verder te kijken. Ik werd aangenomen bij de gemeente Almere als projectleider bij de dienst stedelijke ontwikkeling. Half juli zei ik mijn baan bij de detacheerder op en we besloten dat het maar het beste was als dat per direct inging.  De lease aut

Le jour J approche à grands pas ! Les cartons s’accumulent petit à petit et nous entamons notre dernière semaine à Utrecht. Depuis quelques jours, nous sommes dans la période des « dernières fois » avant notre départ d'Utrecht : dernière journée de travail au bureau (pour moi), dernier cours de danse, dernier resto entre amis, dernière sortie shopping en ville, dernière semaine de travail à Almere pour Jochem, etc… Un mélange d'émotions Et samedi dernier, c'était une journée particulière pour nous. Nos amis nous avaient préparé une petite fête de départ. Ils se sont levés tôt samedi matin et se sont activés toute la journée afin que nous passions une soirée « gezellig » (sympa, convivial) avec la famille et les amis. Pour Jochem et moi, c’est donc un mélange d’émotions que nous avons éprouvé samedi. Et nous réalisons maintenant combien nos amis vont nous manquer ! Cela fait quelques semaines déjà que nous passons par une multitude d’émotions (de la nostalgie à l’excitati

Utrecht, 2017 Geachte heer Smeele, Met een lichte trilling van de hand begin ik aan deze brief. Een spanning om wat wij u gaan vertellen, maar ook omdat ik, ondanks uw inspanningen geen begenadigd schrijver ben. Wat ik wel van u geleerd denk te hebjben, is de kunst van het verhalen vertellen. De afgelopen 18 jaar vertellen wij aan onze vrienden en iedereen die het verder horen wil het volgende verhaal. Een verhaal dat eigenlijk altijd begint met een vraag: "Smeele, hoe komen jullie aan die naam?" Wij: " Wij zaten op de Goudse Scholen Gemeenschap en niet ver van onze school was een slijterij. Op de etalage van die winkel stond ‘Het Bierparadijs, meer dan 100 verschillende soorten bier’. Vanaf de vijfde klas gingen wij op vrijdagmiddag naar die winkel. We kozen een biertje uit en dronken dat op in het nabijgelegen park, bij de muziektent van het Houtmansplantsoen. Meestal bleef het keurig bij een biertje, maar soms werden het er ook wel twee of drie.” “En de